wees verstandig stop er tijdig mee

Het winkelklimaat is grimmig. De consument houdt de hand op de knip, omdat de inkomens niet groeien, de kosten van levensonderhoud stijgen, de huizenmarkt op slot zit en allerlei voorzieningen duurder of zelf betaald moeten worden. Alleen waar hebbedingen worden uitgevonden die consumenten heel graag willen hebben, zoals mobiele telefoons en tablets, is er nog groei. Maar zelfs die vlakt af zodra echte innovaties even uitblijven.

In heel veel branches zie je winkeliers worstelen om het hoofd boven water te houden. De winkelleegstand neemt toe, niet op de top A-1 locaties waar internationale ketens en merken willen zitten, maar op de A locaties in kleinere plaatsen en de B locaties in regionale winkelcentra, waar de zelfstandigen, de franchisers en de marginale winkels van ketens gevestigd zijn.

Winkeliers zijn gewend aan veranderingen. Ze hebben altijd moeten inspelen op veranderende wensen van consumenten, op nieuwe wapens van concurrenten en op andere eisen van leveranciers en van de overheid. Aanpassen zit hen in het bloed. Het hoort bij winkelieren. Maar met consumenten die verzadigd zijn, die bezorgd zijn over een toekomst met afnemende welvaart, die langdurig de hand op de knip houden, is het moeilijk vechten. Je werkt hard als winkelier, je past je aan, maar consumenten blijven weg, en als ze komen besteden ze minder.

Wat mij bezig houdt is dat winkeliers het zo vreselijk moeilijk hebben met de beslissing om te stoppen. Zij houden het heel lang uit, terwijl je van een afstand kunt zien (zeker als retailprofessional) dat het niet goed kan gaan: er is achterstallig onderhoud, oude voorraad, weinig volk in de winkel. Ondernemers zijn vaak eigenaar van hun winkelpand. Het is (deels) hun pensioen. Maar slecht liggende panden zijn momenteel niet te verkopen of te verhuren. Dus kiezen zij er voor door te gaan met winkelieren, tot het echt niet langer meer kan. Geleidelijk wordt zo hun vermogen uitgehold, gaat hun pensioen er aan. Overheid en banken kijken toe, maar steken geen vinger uit. Hun maatschappelijke taak is het wellicht ook niet om mensen te behoeden voor armoede.

Daarom roep ik winkeliers die het moeilijk hebben op om moedig, om verstandig te zijn: stop op tijd. Beter nu dan straks, want nu ben je wellicht nog vitaal genoeg om de bakens te verzetten, een baan te zoeken, iets anders te gaan doen. Nu heb je nog kans om wat vermogen over te houden, niet je laatste cent te verliezen. Zoek op tijd advies en hulp bij je accountant, bij je bank, bij de branche organisatie. Hoop niet te lang op betere tijden, want die komen er voorlopig niet!